Strój

Do połowy XIX wieku grupa określana mianem Rzeszowiaków zamieszkiwała tereny położone w dorzeczu dolnego Wisłoka i na lewym brzegu Sanu w środkowym jego biegu. W latach sześćdziesiątych XIX wieku na obszarze tym, gdzie dotychczas noszono w miarę jednolity strój, wyodrębniły się trzy grupy: łańcucka, przeworska i rzeszowska. Określenie granic noszenia stroju rzeszowskiego jest trudne ze względu na jego zmiany i przeobrażenia.

Szczytowy okres rozwoju stroju rzeszowskiego przypada na ostatnie lata XIX wieku i pierwsze XX wieku. W czasie pierwszej wojny światowej przestano wyrabiać niektóre niezbędne do jego uszycia surowce (np. sukno), zubożała ludność nie zawsze mogła, a niekiedy nie chciała ponosić wysokich kosztów szycia stroju tradycyjnego. Szczególnie szybko zarzucili go mężczyźni, którzy w czasie wojny i w poszukiwaniu pracy podróżowali po świecie. Uważali oni strój ludowy za zbyt kosztowny i niepraktyczny w użyciu codziennym, bardzo szybko jego miejsce zajęła więc odzież wzorowana na miejskiej. Kobiety okazały się bardziej konserwatywne. Zdarzała się, że ubiory według starej mody szyto jeszcze w okresie międzywojennym. Decydujący cios strojowi kobiecemu zadał, rozpowszechniający się w tym regionie w okresie międzywojennym, barwny ubiór wzorowany w sposób umowny na noszonym w okolicach Krakowa.